درد و رنجهایی که روح انسان را در انزوا میخورند

از باغ می برند چراغانی ات کنند
تا کاج جشن های زمستانی ات کنند

پوشانده اند «صبح» تو را «ابرهای تار»
تنها به این بهانه که بارانی ات کنند

یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می برند که زندانی ات کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می روی
شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه ای است که قربانی ات کنند

فاضل نظری

شعر آخر گریه های امپراطور
===================================
خانه قلبم خراب از یکّه تازی های توست
عشقبازی کن که وقت عشقبازی های توست

چشم خون، حال پریشان، قلب غمگین، جان مست
کودکم! دستم پر از اسباب بازی های توست

تا دل مشتاق من محتاج عاشق بودن است
دلبری کردن یکی از بی نیازی های توست

قصه ی شیرین نیفتاده ست هرگز اتفاق
هرچه هست ای عشق از افسانه سازی های توست

میهمان خسته ای داری در آغوشش بگیر
امشب ای آتش شب مهمان نوازی های توست

#فاضل_نظری 

==================================

خواب دیدیم که رویاست ولی رویا نیست
عمر جز "حسرت دیروز " و "غم فردا" نیست

هنر عشق فراموشی عمر است ولی
خلق را طاقت پیمودن این صحرا نیست
... ... ...
ای پریشانی آرام! کجایی ای مرگ؟
در پری خانه ما حوصله غوغا نیست

ما پلنگیم! مگو لکه به پیراهن ماست
مشکل از آینه ی توست! خطا از ما نیست

خلق در چشم تو دل سنگ ولی ما دلتنگ
"لا الهی" هم اگر آمده بی "الا" نیست

موج شوریده دل آشفته ی ماه است ولی
ماه را طاقت آشفتگی دریا نیست

بر گل فرش به جان کندن خود فهمیدم
مرگ هم چاره دلتنگی ماهی ها نیست

 فاضل نظری

===================================
 

اگر سرم که از انکار کردگار پرم

اگر دلم که از اندوه روزگار پرم

دقق تر بنگر این قبار از آینه نیست

خود این منم که در آیینه از غبار پرم

ستون تسلیت روزنامه ای شده ام

که از مرور خبرهای ناگوار پرم

درختی ام که پر از قلبهای کنده شده است

ز خالکوبی غم های روزگار پرم

نه اهل کشتی نوح و نه سر نهاده به کوه

برای آمدن مرگ از انتظار پرم

مگیر زورق فرسوده مرا از رود

که از امید رسیدن به آبشار پرم...

 
فاضل نظری

گریه های امپراطور
===================================
گفته بودم پیش از این ، «گلخانه ی رنگ » من است.
حال می گویم جهان ، پیراهن تنگ من است.

استخوانهای مرا در پنجه آخر خرد کرد،
آنکه می پنداشتم چون موم در چنگ من است.

دوستان همدلم ساز مخالف می زنند،
مشکل از نا سازی ساز بد آهنگ من است.

از نبردی نا برابر باز می گردم!دریغ!
دیر فهمیدم که دنیا عرصه جنگ من است.

مرگ پیروزی است ، وقتی دوستانت دشمنند.
مرگ پیروزی است، اما مایه ننگ من است.

فاضل نظری

گریه های امپراطور

===================================
 

گرچه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست
دل بکن ! آینه اینقدر تماشایی نیست

حاصل خیره در آیینه شدن ها آیا
دو برابر شدن غصه تنهایی نیست ؟!

بی سبب تا لب دریا مکشان قایق را
قایق ات را بشکن! روح تو دریایی نیست

آه در آینه تنها کدرت خواهد کرد
آه! دیگر دمت ای دوست مسیحایی نیست

آنکه یک عمر به شوق تو در این کوچه نشست
حال وقتی به لب پنجره می آیی نیست

خواستم با غم عشقش بنویسم شعری
گفت: هر خواستنی عین توانایی نیست
 فاضل نظری
گریه های امپراطور
===================================
تا کی تحمل غم و تا کی خدا خدا
دیگر ز یاد برده گمانم مرا خدا

در سنگسار ، آینه ای را که می برند
شاید شکسته خواسته از ابتدا خدا

اکنون که من به فکر رسیدن به ساحلم
در فکر غرق کردن کشتی است نا خدا

امکان رستگاری من گر نبوده است
بیهوده آزموده مرا بار ها خدا

با نیت بهشت اگرم آفریده است
می راندم به سوی جهنم چرا خدا

ای دل خلاف هروله حاجیان مرو
کافی است هر چه عقل درافتاد با خدا

بگذار بی مجادله از نیل بگذریم
تا از عصا نساخته است اژدها خدا
 فاضل نظری گریه های امپراطور
===================================

حتی اگر از عشق سری خواسته بودم
از شوکت سیمرغ ، پری خواسته بودم
خورشید درخشان به کفم بود ، ولی من
از شمع ، دل شعله وری خواسته بودم
با عقل خود از عشق سخن گفتم و خندید
آری ! خبر از بی خبری خواسته بودم
غیر از ضررم مشورت دوست نبخشید
ای کاش ز دشمن نظری خواسته بودم
افسوس ! خدا حاجت یک عمر مرا دادی
ای کاش لب سرخ تری خواسته بودم

فاضل نظری

گریه های امپراطو

===================================
 

اعتماد، همچون یک گل نازک و زیباست که در دل هر انسان می‌روید. این گل، ریشه در امید و عشق به انسانیت دارد و به ما این امکان را می‌دهد که در دنیای پر از چالش و ناامیدی، به یکدیگر نزدیک شویم. اما در دنیای امروز، گویی این گل در معرض طوفان‌های بی‌رحم قرار گرفته است. من هنوز به مردم اعتماد می‌کنم، اما این اعتماد همچون یک شمع در باد است که هر لحظه ممکن است خاموش شود.

در نگاه اول، اعتماد به دیگران می‌تواند نشانه‌ای از قدرت و شجاعت باشد. اما هر بار که دروغی از زبان کسی می‌شنوم یا توطئه‌ای در دل یک رابطه شکل می‌گیرد، این شمع کم‌نورتر می‌شود. در این دنیای پر از صداهای بلند و کلمات فریبنده، گاهی احساس می‌کنم که انسان‌ها بیشتر از آنکه به یکدیگر کمک کنند، در پی منافع شخصی خود هستند. این احساس، همچون سایه‌ای سنگین بر روی دل من نشسته است و هر روز سنگین‌تر می‌شود.

من به یاد دارم روزهایی را که با دل خوش به دیگران نزدیک می‌شدم، بدون اینکه ذره‌ای از شک و تردید در دل داشته باشم. اما حالا، هر بار که به کسی نزدیک می‌شوم، در پس ذهنم صدایی وجود دارد که می‌گوید: «آیا این فرد هم مانند دیگران خواهد بود؟ آیا او نیز در پی فریب من است؟» این سوالات، همچون زنجیری بر پای من بسته شده‌اند و مانع از آن می‌شوند که بتوانم به طور کامل به کسی اعتماد کنم.

با این حال، هنوز هم در دل من جایی برای امید وجود دارد. من می‌دانم که در میان این همه دروغ و فریب، انسان‌های راستگو و صادق نیز وجود دارند. کسانی که با تمام وجود به صداقت و وفاداری پایبندند و می‌توانند نور امیدی برای دیگران باشند. من به دنبال این افراد می‌گردم، زیرا می‌دانم که هنوز هم می‌توان به انسانیت اعتماد کرد.

در این مسیر، شاید لازم باشد که بیشتر از قبل مراقب باشم و با دقت بیشتری به انتخاب دوستان و همراهانم بپردازم. اما این مراقبت نباید به معنای بسته شدن در دل و قطع ارتباط با دیگران باشد. بلکه باید به من یادآوری کند که انسان‌ها می‌توانند تغییر کنند و در هر فردی، پتانسیل خوبی وجود دارد.

اعتماد، در واقع یک سفر است. سفری که ممکن است پر از چالش و ناامیدی باشد، اما در عین حال، می‌تواند به ما یادآوری کند که عشق و دوستی هنوز هم در این دنیا وجود دارند. من هنوز به مردم اعتماد می‌کنم، زیرا می‌دانم که در دل هر انسان، داستانی نهفته است که می‌تواند به من یادآوری کند که ارزش اعتماد کردن، حتی در دنیایی پر از دروغ و توطئه، هرگز از بین نمی‌رود.